հասա աշխարհի եզրին, նստել եմ ալիքների առաջ ու վայելում եմ դատարկությունը… նայում եմ ծովին, հետո՝ ներսս, դիմացս անվերջությունն ա, փառահեղը, ամենաուժեղը, ներսումս՝… Երևանը։ Նայում ա ինձ ու ոնց որ կինոյում՝
16 թվի ձմեռը սարսափելի երկար էր, թվում էր՝ մառախուղը չի լքելու երևանին.. էդ ձմեռ ամեն օր դուրս էի գալիս աշխատանքից ու քայլում էի կիևյանով մինչևը կամուրջը, հալաբյանից նստում 27ը ու
անդադար աղմուկի մեջ ենք, անդադար սպասման մեջ, թե որ մի թագավորը կգա մեր գլխին՝ տեր կանգնելու, վատերի միջից՝ ո՞ր լավագույնը կարելիա իհարկե հազար վերլուծություն անել մեր քաղաքական կարգավիճակի մասին, միջազգային
ինչի՞ եմ որոշում ինքս իմ ձեռքով ներս լցնել էդ ծուխը, որից, գիտեմ, մարմինը վատանում ա։ մարիմինը չի ուզում, վատանում ա, գոռում ա, թքում ա կամ հետ ա տալիս, ինքն էլ
երեքնանց կես ա արդեն, էսքան ժամանակ ի՞նչ եմ անում ինքս իմ հետ։ նույնիսկ մի քիչ անհամեստ ա ապրել էսքան ինքնասիրահարված։ էնքան մեծ ցանկություն կա մեջս՝ ապրելու, հորինելու, մտածելու, գժվելու… է՜հ,