վախենում էի քեզանից, անունդ տալը սարսափելի էր, մաման միշտ ասում էր քեզ չլսեմ, լսեմ հրեշտակներին, իբր դու չար ես, վատն ես… հիմա նայում եմ քեզ էս մուգ հայելու մեջ, աչքերդ
թթվեց վրես էդ անտեր քաղաքը։ ինչիս ա պետք էդ կյանքը որ կառուցվել ա ոչ թե իմ՝ մեծ մարդու կողմից, այլ ինքնիրան, էսօրվա ուղեղիցս ոչ մի իմպուլսներ հաշվի չառնելով։ իսկ եթե
էլի ծանրացավ էս քաղաքը խղճիս, էլի փախչելու համար ամեն առիթ սրտովս ա։ չեմ սիրում ինձ էսքան հավատարիմ երևանին, չեմ սիրում ինձ խզիկ ու քերիոտ։ մենակ ու նիհար, աշխարհին անհաղորդ ապրելու
գիտեմ, գիտեմ, գիտեմ.. ամեն ինչ շատ լավ, մանրամասն գիտեմ. ինչից հետո ինչ ա պետք անել, ուր գնալ, հիստերիկան ոնց հաղթել, բզիկներին ոնց անջատել, ում հետ լինել, ումից փախնել, սովորել եմ
հենց սովորեցիր սիրել բացարձակ մենակ լինելը, կյանքը կդառնա ամենակրքոտ իմաստով կառավարելի։ Ի՜նչ երանելի ա անմարդ դատարկությունը… ոչ թե մարդկանց հետ չլինելը, այլ իրանց կարիքը չզգալը, ապրելը ինքդ քո հետ՝ ասես